باشگاه راستگویان، صداقت‌پیشگان
من شیدا راعی هستم، بیش از یک ساله که درگیر افسردگی حاد هستم. به ندرت از خونه بیرون میرم. حالم از خودم و زندگیم به هم می‌خوره و شرایط سختی رو می‌گذرونم. چند دقیقه‌ی پیش یه حدس آگاهانه زدم. با خوندن پست شاخ مجازی که بیش از یک سال پیش نوشته بودم، یادم افتاد که من همیشه به آدم‌ها می‌پریدم، مسخره‌شون میکردم، و طی این یک سال اخیر، پس از وقایعی چند، فهمیدم با مسخره‌کردن اوهام و ایده‌آل‌هایی که برای ذهن افراد مهمه، به اون‌ها آسیب می‌رسونم. آسیب هم که نرسونم، به درد خاصی نمی‌خوره. این بود که از عالم و آدم کشیدن بیرون و روی خودم و زندگیم متمرکز شدم. با همون نگاه بی‌رحمانه که به همه می‌پریدم و مسخره‌شون میکردم. منتهی اینجا هدف فقط یک نفر بود، و اون یک نفر خودم بودم. این بود که خیلی زود از پا دراومدم و افتادم گوشه‌ی خونه. این شدیدترین افسردگی من طی ۷ سال اخیر بوده. افسردگی وضعیت عجیب و پیچیده‌ایه. بهانه‌ی محکمه‌پسندی برای عنوان کردن به دیگران نداری. نمی‌تونی توضیح قانع‌کننده‌ای از وضع و حال و روز خودت ارائه بدی. مشکل عینی‌ای در کار نیست، ولی دیسفانکشن و دیسفوریک توی زندگیت بی‌داد می‌کنه. خیلی‌ها از جمله من وقتی نمی‌دونند مرگشون چیه، از این کلمه استفاده می‌کنند. صرفا برای توصیف یک وضعیت ذهنی یا روانی، و نه لزوما برای یک توصیف تشخیصی و کلینیکال.
راه حلی که در ادامه‌ی این حدس آگاهانه به ذهنم رسید این بود که شاید باید دوباره شروع کنم آدم‌ها و مفاهیم مهم زندگی‌شون رو مسخره کنم، با ایده‌آل‌های ذهنی‌شون شوخی‌های دستی و شنیع بکنم تا بلکه از خودم بکشم ییرون. ولی مسئله اینه که دیگه این کار از دستم برنمیاد. بیش از حد پوچ و سخیفه. دست و دلم نمی‌ره که کسی رو مسخره کنم، نه چون آدم مهربون و خوبی‌ام، چون مدام تصویر خودم رو مرور میکنم و کسی رو بیشتر از شخص خودم مستحق مسخره شدن نمی‌دونم.
دیشب خواب دیدم که روبه‌روی یه کلاب ایستادم، شب برفی و آرومی بود. ورودی کلاب یه شعر بود. کلمات به قدری بزرگ بودند که برای خوندن کاملش، مجبور شدم ۵۶ قدم به عقب برگردم تا همه‌ی مصرع رو با هم ببینم:
«عیبم بپوش زنهار ای خرقه‌ی می آلود»
با فکر به معنی این کلمه‌ها وارد کلاب شدم. با باز شدن در، بخار و گرما به بیرون دمیده شد، من به درون فروکشیده شدم. یکی از نگهبان‌ها گفت «باید لباس‌هاتون رو از تن به در کنید». دیگری گفت «به باشگاه راستگویان غمگین خوش آمدید»، دیگری گفت «اینجا همه صداقت دارند، همه عریان، همه آشکار».
من هم همیشه توی زندگیم راست گفتم، صداقت داشتم. همیشه؟ نه، ولی اکثر اوقات، در مورد اکثر چیزها، لااقل خیلی بیشتر از خیلی‌ها. اونجا آدم‌هایی رو دیدم مثل خودم، عریان و راستگو.
روی زمین این کلمه‌ها تکرار شده بود: «عیبم بپوش زنهار ای خرقه‌ی می آلود».
لباسی که آغشته به شرابه، قراره عیب‌پوشی کنه. خیلی مواقع راستگویی به همین شکله. مثلا چون من آدم بزدلی هستم، پس راست میگم همیشه. این راستگویی در حقیقت یه دروغ بزرگه. راست میگم برای نگفتن یه راست مهم‌تر دیگه. اونجا انسان‌های راستگو، پاک و دوست‌داشتنی زیادی بودند، آدم‌هایی مثل خودم، که دروغ‌گوهای بزرگی بودند. همه اونجا جمع شده بودیم، برای پیدا کردن حقیقت‌های مهم‌تری که یک عمر با راست‌گویی‌هامون پنهان کردیم. چون از پنهان کردن خسته شده بودیم. رنج می‌کشیدیم، خیلی زیاد.
Sea Adagio - Stamatis Spanoudakis
من هم درگیر افسردگی هستم. گاهی حتما از نگاه کردن به خودم تو آینه در میرم. الان مهم نیست، مهم اینه که فکر میکردم افسردگی رو اداره میکنم و دارم باهاش به زندگی‌ام می‌رسم. دائم از اینکه خود واقعیم کیه و چیه و چی رو باید فراموش کنم و چی رو باید از نو بسازم و اصلا چرا از خودم نمی‌زنم بیرون و به بقیه دنیا نگاه نمیکنم حرف می‌زنم. اخیرا متوجه شدم که مثل بعضی کتاب‌ها فقط حرف می‌زنم و راه‌حلی نمی‌دم. شاید این راستگویی برای نگفتن یک راست مهم‌تر اینجا با فکر من تلاقی کرد. در عین حال مورد موذی دیگه‌ای در این افسردگی نقش ایفا می‌کنه که برای من کمالگرایی و ایده‌آل‌گرایی هست. دیشب به این فکر میکردم که هیچ فایده‌ای هم تو این سیکل نباشه باعث میشه من لایه به لایه دست خودم رو برای خودم رو کنم (بدبینانه به خودم) یا لایه به لایه کمکش کنم خودش رو بشناسه و بپذیره و صاف و واضح‌تر بشه (کمی مهربان‌تر). در کل، سخت نگیرین. آخرش نتیجه‌گیری و جایی که عصه‌اش رو می‌خورم اینه که زندگی رو برای خودم زهر کردم درحالیکه هیچکس نفهمید چی میگذره و چرا. حالا به همه میگم سخت نگیرین، ما تو این چیزا همه شریکیم و آدم‌های عادی هستیم و اشتباه داریم. بین آگاهی‌مون تا عمل و اجرا شدنش فاصله است.
+ ممکنه این رو پست کنم، بهرحال نوشته تون تلنگری بود و جایی برای یادآوری پس ممنونم :)