دایلاگز

 

 

[نگاه خیره]
+ چته؟ چی رو نگاه می‌کنی؟ 
- نمی‌دونی وقتی این کفشای چوپونیت (کفش کوه‌نوردی) رو می‌پوشی و با این لباسا تو خیابون راه می‌ری، چجوری می‌شی. موهای همیشه آشفته‌ای که باد خورده زیرش و رفته بالا و دیگه برنگشته پایین. با اون مدل یورتمه رفتنت و چشم‌هایی که بی‌حس و کرخت به دنیا نگاه می‌کنه، انگار شبحی بعد از ۲۰ سال، از قبر اومده بیرون و سرگردون دنیای زنده‌ها شده.

 

 

 

 

 

+ می‌خوایم بشینیم مثه دو تا آدمِ عاقل و باغل با هم حرف بزنیم.
- چی؟ مثه دو تا چی؟
+ [شمرده و آهسته] دو تا آدم عاقل و بالغ.
- [به قصد تمسخر] نه همون که دفه اول گفتی رو بگو.
+ [بی‌حوصله] همینو گفتم دیگه، بالغ و عالق.
- عالق و باغل؟ 

 

 

 

 

+ ببین من دو سال از تو بزرگترم. علاوه بر این، بنا به زندگی خودم، یه ۴-۵ سالی هم از هم‌سن و سال‌های خودم با تجربه‌تر و دنیا دیده‌ترم. یعنی من حداقل ۶-۷ سال بیشتر از تو شلوار پاره کردم. پس باید به حرفایی که بهت می‌زنم خوب گوش کنی.
- می‌دونی پرتکرارترین چیزی که تا حالا به من گفتی چی بوده؟
+ چی بوده؟
- «گه نخور» 
+ و تو همچنان می‌خوری؟
- ا [sighs].
+ منو ببخش که یه کم تند باهات حرف می‌زنم. این به خاطر اینه که دوستت دارم. من معمولاً چیزایی که دوست دارم رو می‌گام. 

 

 

 

 

 

 

+ بیا صپ‌ها بریم یه جا بوکس. 
- من روحیاتم لطیفه، نمیام. 
+ چرت نگو.
- ورزش رزمی دوست ندارم.
+ وقتی یاد بگیری، دوستش پیدا می‌کنی. 
-  من نمی‌تونم کسی رو بزنم، اونجا میام فقط کتک می‌خورم.
+ بیا که پس‌فردا کسی زد تو صورتت بتونی خودتو جمع و جور کنی، مرد باید هار باشه. 
- من مادرِ بچه‌هامو هار انتخاب می‌کنم که جبران هار نبودنِ خودم بشه.

 

---

اسمورودینکا،
عزیزم، قشنگم،
هار که هستی انشالله؟

 

 

 

 

 

 

 

شاید ۱۴ سال پیش بود، باید به گروه‌های دوتایی تقسیم می‌شدیم. تعداد بچه‌های کلاس فرد بود و یک نفر بدون گروه می‌شد و چه کسی مستعدتر از من برای جدا بودن، مَچ نشدن، تک افتادن؟

+ [معلم که زن جوانی هم بود، لمیده بر صندلی، دست به زیر چانه، متفکر، خیره و پرسشگر سوی من] شیدا، چرا تو انقدر تنهایی؟
- [و من ناشیانه، همچو کره‌خری مظلوم، با لبخند و خجلت] خب تعدادمون فرده دیگه.

 

 

 

 

 

 

 

 

+ کسی ماژیک داره؟
- ماژیک آبی می‌خواین یا مشکی؟
+ فرقی نداره.
- آها.
+ [با کمی مکث] ماژیک شما آبیه یا مشکی؟
- من اصلاً ماژیک ندارم.
+ا /sighs/

 

 

 

 

 

 

 

[بحث رسیده بود به اهمیت لاسیدن در زندگی. برای استعدادیابی در این حیطه، پرسشی مطرح شد مبنی بر اینکه]

+ وقتی می‌گه «سردمه» واکنش شما چیه؟ 

- مجی: بغلش می‌کنم.
- الکسی: کاپشنم رو می‌دم بهش.

- شیدا راعی: می‌گم Plank بزنه تا گرم شه. 

 

 

 

 

 

 

[موقع خداحافظی]

+ بغل کنیم؟
- آخه بغل من [اشاره به دو تا پاره استخون] که چیزی نداره. بعد که رفتی خونه، مامانتو محکم بغل کن، بعدم از طرف من ببوسش.
+ حیوون.

 

 

 

 

 

 

 

+ بغلم کن
- به خاطر سرما؟
+ به خاطر همه چیز